Tag: Literatur


Fundstücke II: Revision

Dezember 7th, 2011 — 11:24pm

Rød

Morgenrød /
kjærlighetas eple.
Kjærlighetssorg /
glød i peisen.
Med sint blikk ;
solnedgang.

[07.12.2011. En liten variasjon, og teksten rettes. Sammenlign med originalen.]

Rot

Morgenröte /
Apfel der Liebe.
Herzweh und Kummer /
Kaminglut.
Ein zorniger Blick ;
Sonnenuntergang.

[13.02.1996. Revidierte Fassung: 07.12.2011.]

Comment » | Category: Dikt | Schlagwörter: , , ,

Fundstücke I

Dezember 7th, 2011 — 12:53am

An die Küsten Okinawas branden Erinnerungen,
die Hundertjährigen, die flinker Hand, mit leichtem Schritt
die Träume der ungestümen Jugend einsammeln
und das ferne Land, die modernen Zeiten,
entblößen als bloßen Tagtraum.

[26.01.2004. Revidierte Fassung: 06.12.2011.]

Je öfter ich das Auge mit Altbekanntem
aufs Neue vertraut mache und ich ins Leere sinne –
desto mehr Wort nimmt sich meiner an
und stenographiert
die letzten Spuren Biographie.

[02.12.2003. Amnäsie.]

Heute nacht:
Insomnia verlängert ihren Aufenthalt und schickt mich stracks ins Sanatorium.

Heute morgen:
Der November ergeht sich in neblig-trüben Klischees.

[05.11.2003.]

Comment » | Category: Dikt | Schlagwörter: ,

Fröhlich deutsch

Dezember 2nd, 2011 — 5:54am

So unterhaltsam die in der Deutschschweiz gesprochenen alemannischen Dialekte zuweilen anmuten, so fremd bleiben sie Deutschen in aller Regel auch. Die Geschichten, die das Schwizerdütsche allein in Ausdruck und regionaler Prägung bewahrt, der stolze Bezug auf Heimat und Tradition, welcher im Auf- und Fortleben der schweizerdeutschen Mundarten sich erweist, das Nichteinheimischen befremdlich nuancierte Repertoire, eine fein abgestimmte Klaviatur im Wechselspiel von Vertrautheit und Ausgrenzung, der changierende Singsang und das Chuchichäschtli als Schweizer Schibboleth (ein Gordischer Zungenknoten, wenn es denn je einen gab), die altertümliche und ausgesuchte Höflichkeit im Schimpf auf den Fremden und Mattenenglisch und Bärndütsch als klein- und kleinstteilige Ausdifferenzierungen sprachlicher Praxis – das alles ist gleichermaßen neidenswert schillernd als auch ungemein verschlossen.

Glücklicherweise können manche Defizite im Verstehen behoben werden, wenn man sich niedergeschriebener Texte annimmt und diese sich lautlich aneignet, d.h. sie vor sich hin laut liest und spricht. Erfahrungen mit süddeutschen Dialekten, samt und sonders dem Badischen, Schwäbischen, Elsässischen und West- und Oberallgäuerischen, kann helfen, nicht zuletzt uns Norddeutschen, die wir unserer niederdeutschen Mundarten und Geschichte großteils (und allzu leichtfertig) verlustig gegangen sind. Hier ein Panazee för plattdüütsch.

Text: Hanna Fröhlichs Erzählung Oha lätz! in dt. Übertragung:
O weh! (76 kB) (PDF-Dokument)
Oha lätz! (schwizerdütsch) (HTML-Fassung)

Apparat für die Übertragung:
DRS 1 Mundartlexikon
Wörterbuch Berndeutsch
Schweizerisches Idiotikon
Grimmsches Wörterbuch

Comment » | Category: ?? ????? ?????, Boek, Miscellaneous | Schlagwörter: , , , , ,

s’Mundart: weder zrugg zum Anfang

November 30th, 2011 — 10:27pm

[23] Oha lätz!

Im-e-ne schöne Ort im Aargäu het nonig lang es Pärli Hochsig gha. S’Rägeli, so het das Brütli gheiße, isch nümme grad es hüttigs Häsli gsi und zue de Schönschte het mes wahrhaftig au nid chönne zelle (denn im Vertrouwe gseit, es het es chlis Högerli!).
Aber wie me das jo mängisch trifft im Läbe, das Högerli wird verdeckt mit Gäld und Guet, und wenn eine schön warm cha ine sitze, so luegt er so nes Fehlerli chum a – ämel vor em Hochsig isch es so! –
De Hans-Ueli het’s grad so gmacht; und trotzdem er vo arme Lüüte härgschtammt het, händ sogar no Schtimme do und dert welle luut wärde im Dorf: „De

[24] hätt jez gwüß no en anderi chönne uselüpfe, so ne subere Burscht!“ –
Wo’s aber gar do no bekannt worden isch, de Hans-Ueli heig us der Frömdi vier und fümf Tuusigi mitbrocht, do het mängi vo s’Rägelis Fründinne voll Niid dänkt: Wenn men au das vorhär gwüßt hätt! – de hätt i au no gnoh! Wer das G’rücht eigetlech under d’Lüüt brocht het, het niemer gwüßt, sicher isch es aber us der Familie vo der Brut cho. Jo nu, z’mache isch do nüt meh gsi, s’Hochsig isch agseit worde, und alli, die wo de Hans-Ueli sunscht no gärn gha hätte, händ sech tröschtet, wenn sie nume wenigschtens zum Hochsig iglade worde sind.
En wunderschöne Herbschttag isch es gsi, wo sie z’sämme g’geh worde sind, und mängs no so hübsches Meitschi het nid so nes flotts, fidels Hochsig, wie das Rägeli mit sim Högerli. –
’s isch halt eso gsi – d’Schwigerältere händ scho lang under sich usgrächnet, wie sie denn, vo dene paar Tuusig vom Hans-Ueli, ihres Heimetli wele vergrößere und do und dert loh mache, was eigetlich scho lang nötig gsi wär; wenn er jo bi ihne inesitzi, dörf er denn nüt säge! Drum het de Schwigervatter i siner Freud jez a dem Tag mängs Fränkli loh schpringe und het s’Gäld nüt agluegt – sunscht dernäbe ischt er en huuslige g’hebige Buur gsi, wie nume eine! I der Wirtschaft, wo das Fescht abghalte worden isch, händ sie scho flott tanzet, und dem Schwigervatter sis Härz isch immer größer worde vor Glück, je meh leeri Wifläsche als vor ihm zue gschtande sind. Z’letscht chan er’s nümme ushalte,

[25] er nimmt de Hans-Ueli und zieht en voruse vor d’Türe, s’isch no vill gsi, daß er ne nid ume Hals gnoh het. – Jez aber dusse wo’s niemer gseht, drückt er ne fescht, so fescht a sech, als er nume het chönne und chücht ihm derbi glücksälig is Ohr: „Gäll, für eso vier, fümftusig Fränkli cha me scho zweuihundert loh schpringe – das macht nüt?“
Jez wird aber de Hans-Ueli schtutzig – denn er isch no zimli nüechter gsi – und seit: „Jä los du, Schwigerältschte, wer het der gseit, daß es Tuusigi gmeint sige? S’säb Mol wo d‘ mi gefrogt hesch, han i nume gseit: ‚öppe so vieri oder fünfi chönne’s scho si –‘ i han aber gmeint ‚Hunderter‘ – wenn du’s halt andersch ufgfaßet hesch, chan i gwüß nüt derfür.“ Isch ächt die früsch Luft au no d’schuld gsi dra – dem arme Büürli isch sis Rüschli mit eim Chlapf verschwunde gsi, grad wie ewägg blose – ganz gläsig het er de Hans-Ueli agluegt, so daß de no schier Verbarme übercho hett: „Los, Ätti,“ seit er, „jez wämmer no en luschtige Tag ha, mer wänd denn nochhär zelle, wie as es öppe isch.“ –
Aber de het de Chopf loh hange, s’isch nüt meh azfoh gsi mit em und wo sie wider ine chöme zue de Gäschte, het eine der ander lisslig gschtüpft: was isch ächt au undereinisch i de Ma gfahre? Nume wenn er denn zuefällig so ne „treue Blik“ ufgfange het, wo dem Hans-Ueli gilt, denn het er müesse dänke: Oha lätz – do isch öppis nid richtig! – –
Ganz schtill isch eis umes ander hei – bald sind nume no d’Hochsetlüüt do gsi und die sind so schtill

[26] hei, dur’s Dorf uf, wie wenn undereinisch s’Luschtigsi verbotte wär.
Mänge het sider scho d‘ Nochbere gfrogt: was isch, weisch nüt – was het’s ächt do g’geh? – aber s’rächt weis halt niemer, die wo’s agoht, händ sech fein schtill.

ex:
Hanna Fröhlich (Pseudonym v. Anna Klara Hedwig Bertuch): Fideli Schwizerg’schichtli
Philipp Reclam jun. Leipzig 1922, S. 23-26

Zur Geschichte, Varietät und selbständigen Entwicklung des Schwizerdütsch siehe das Schweizerische Idiotikon (das Schweizerdeutsche Wörterbuch).
Ein Vademecum zur berndeutschen Variante findet sich unter dem Titel Es chlys Bärndütsches Wörterbüechli.

Comment » | Category: ?? ????? ????? | Schlagwörter: , , ,

s’Mundart: andersch Schwizerdütsch

November 28th, 2011 — 12:00am

[42]

Summerszyt, o summerszyt
Uf dä höiche Weide!
Überei gönd d‘ Blueme uf
Und viltused Freude.

D‘ Rose i dä Bäche no,
Gschaued ihri Gwändli.
Ihri rote Chrüseli
Schmökt me durs ganz Ländli.

’s ist keis Blüemli uf dr Weid,
’s trait im Härz äs Hüngli.
O mys lieb Fyfälterli,
Hetti au dys Züngli!

[44]

Ü Freud ist ä Vogel,
Dr Schatte flügt mit;
Ü Juzer, wo ’s Echo
Scho stiller zrugg git.

’s Glük dured nie länger,
As ä Blitz hät dur d‘ Lüft,
As eim äs Bluestblettli
D‘ Augebron stryft.

As im Sprützbrunne ’s Tröpfli
I dr Sunne tirlitänzt,
As ’s guldi Muggefäkli
Im Tröpfli glänzt.

[52]

I han ämol ä Heimed ka,
O Heimedland, my Schwyz!
Det sind wohl d‘ Schütze über d‘ Weid
Und eine hät dr Fahne trait,
’s rot Fähndli mit em Chrüz.

I han ämol äs Hüsli gwüßt
Ü Brunne hert derby,
Driinne hani d‘ Sunne gseh,
Und ’s Obigrot im eb’ge Schnee,
Dr Liebst tagus, tagi.

I han ämol ä Muetter ka,
O Heimedland, my Schwyz!
Und gsächt si i mys Heiwehleid
Und wär si volle Säligkeit,
Si freuti si kei Bitz.

ex:
Meinrad Lienert: ’s Heiwili
Die viert Uflag
Verlag von Huber & Co. Aktiengesellschaft Frauenfeld 1935

Comment » | Category: ?? ????? ????? | Schlagwörter: , , , ,

s’Mundart: Schwizerdütsch

November 27th, 2011 — 4:19am

[14] Wie’s dem Bürgermeister vo Mailing g’gange isch.

Daß „Mailing“ e keis Ort isch im Schwyzerländli, wird mine liebe Läser sofort klar si, aber s‘ macht nüt, me mues nit eso wundersitzig si, wenn i möcht go säge wie’s z’grächtem heißt, so würde die Lütli no jetz rot, det wo’s passiert isch. S’isch i der Zyt gsi, wo die chline Schdättli no alli obe und unde es Tor g’ha händ; au en Torwart isch do gsi und das sind für gwöhnlich alti bräschthafti Manndli gsi wo-nen-e d’Schdattvätter öppis guets händ welle tue mit dem Pöschtli. Grad so isch es au in „Mailing“ der Fall gsi und wenn der Sturm rächt um si’s Torwärterhüüsli umepfiffe het und öppe gar no g’rüttlet a de Fänschterläde, denn isch mis Torwart-manndli z’underscht under Decki gschlosse und het si ned g’muxst. – Die tuusigs G’süchti händ halt ame gar wüescht to.
Emol het’s i so-ner-e Schtorm- und Rägenacht z’mizt im Novämber gar grüüsli lut as Tor poppert und de Torwart het si fascht no tiefer undere g’macht alls gwöhnlich bis em denn doch vorcho isch das chönn ned nume de Schturm si wo eso luut machi. Er isch druf under süüfze und ächze i sini alte Schlaarpe g’schloffe und isch zue dem chline Guggfänschterli go luege, wo äxtra für das g’macht g’si isch am große Tor, damit me nid jedem Lappi het müesse go ufmache, wo öppe z’nacht het ine welle.

[15] Richtig isch dusse en Ma g’schtande und het, so vil as de Wärter het möge g’seh mit siner alte trüebe Latärne, en gueti Gattig g’macht, er het fascht usgseh wie öppe-n-en Junker, nid eso vo de ganz fienschte.
Churzum, es isch eusem Torwart-manndli mit einem Mol klar worde, er dörf denn do nid öppe so schnauze wie gwöhnlech. Drum het er au ganz manierlech oben-abe g’rüest: „Wer isch do? wer chlopfet? i darf halt niemer meh ineloh um die Ziit.“ – „Jäh guete Fründ, do gits nüt anders, i mues ine, s’hilft alls nüt.“ – „I bin Eue guete Fründ no lang ned,“ hätt er gärn abegrüest, aber er het si ned trouwt und seit do nume, „warted jez-nume, i chume gschwind abe, Ma.“ Druf isch mis Torwart-Manndli gschwind no i das unentbährlech Chleidigsschtück ineg’schlüpft, ohni das me sech ned guet cha füreloh, het si Latärne g’noh und isch abe. Er het aber fürsorglich nume-n-es Schpältli ufgmacht vom große Tor und use grüest: „Sind er no do, Mano?“ – „Jo friili bin-i-no do,“ tönts druf zimli rumpelsurig, „und i chan Ech säge, s’Warte isch mer gründlech verleidet. Wänd Ehr mi jetz ineloh oder nid? i froge zum letschte Mol?“ – „He ums tuusig Gottswille find au nid grad eso bös, Herr, Ehr wärdet mi ned no welle unglücklech mache für miiner Läbtig – i darf jo weiß Gott niemer ineloh noch de zwölfe z’nacht, s’choschtet mi sunscht mi Poschte.“ – „He nu so denn weis i öppis anders, i möcht jo nid g’schuld si, wenn Ehr brotlos wärded, aber iez losed, Ma, iez göhnd Ehr wie-n-Ehr sind zum Bürgermeischter, chlopfed en use und mira die andere Schtattvätter au no und säged en-e, es sig eine

[16] dusse vor em Tor, de lös si absolut ned lo abwise und er heig g’seit, wenn er iez ned ine chönn, so mach er denn öppis.“ – „He jo, Herr, i wills jo tue,“ seit druf das arm alt Manndli und het fascht zitteret, „was wird ächt euse Herr Bürgermeischter säge!“ Vor de bessere Hüüser vo „Mailing“ sind säbigs Mol no überal die schwere möschige Türchlopfer gsi und wo-n-euses Manndli de vom Bürgermeister siner Huustür het loh dergäge falle, isch em gsi, es mües iez all ’s go z’schpringe cho, eso luut het’s gemacht durs ganz Huus. Aber die händ schints bim Bürgermeischter kei liislige Schlof gha, er het emel no lang gwartet, bis er no-n-es Mol trouwet het z’chlopfe, und do erscht ischt ändlech das schtättisch Oberhaupt am Fänschter erschiene und het abegrüest: „Was isch au loos, daß me-n-eim nied e-mol loht lo schlofe?“ Mit ängschtleche Worte und ganz verschrockner Schtimm het de Torwart si-n Uuftrag usgrichtet, woruf de Bürgermeister seit: „So nämed iez Eui Latärne und göhnd so schnell als möglig go de ganz Schtattrot usechlopfe – aber g’höred Ehr, es darf keine fehle, zue so-n-ere wichtige Berotig müend mer vollzählig si.“ De Torwart het dänkt: wie wirds mer ächt ergoh? isch aber uf der andere Siite no froh gsi, daß es ohni Tonnerwätter abgloffe-n-isch. Die händ gluegt und glost, wo’s gheiße het zum warme Bett us und i dem Räge und Schturm vor em Rothuus go sech versammle! Was isch ächt das für Eine wo’s wogt eus no go z’dräuihe? Aber nume Giduld, dem wämer’s scho no zeige, dem! – Und s’Torwartmanndli het bi sich sälber dänkt: O heie! wie wird das wieder G’süchti geh, schier

[17] ned zum uushalte, wenn i so duri naß wirde. Es wär allwäg für en Unbeteiligte es luschtigs Luege gsi, die ganz Rotsherreversammlig z’gseh, i dene teilwiis sehr primitive Kostüm, wie jede-n-en Latärne bi sech gha het, wo sie im Gänsemarsch sind go sech ufschtelle vor em Rothuus. Und erscht das Für und Wider, wo ändlech das Oberhaupt erschine-n isch, in ihrer Mitti! Z’letscht wo sie sech gar ned händ chönne-n einige und doch efange bidänklech g’frore händ, seit do eine: mer wänd’s eso mache, mer wänd de Kärli ineloh, aber denn wämer ne bim Eid zwinge, daß er biichtet, was er hätt welle mache, s’isch au no für es anders Mol guet, wenn me’s weiß. – Druf het es allgemeins Zuestimme ginüeged bewise, daß die andere aunüt bessers gwüßt händ und härzlech fro gsi sind vorusz’gseh, daß sie uf die Art bald wieder hei chönned, go sech wärme.
Jetz het sech de Gänsimarsch langsam und fiirlech vom Rothuus nach em Tor zue zoge und s’Torwartmanndli händ sie vorusgschickt, daß es efange ganz go ufmache, derwile well me sech denn no echli würdig ufstelle, damit me dem fräche Kärl chönn imponiere. Churz und guet, de isch eb si’s dänkt händ z’mitzt under ne gstande und het sech höflich nach alle Siite verneigt und bidankt. Jetz het aber de Bürgermeischter d’Sproch wiederg’funde und seit zue dem Frömdling: „Loset Ehr, das isch denn sunscht eigetlich ekei Art, eim am Morge-n-am eis i de Räge-n-use z’spränge, wenn mer nid dänkt hätten-es mües öppis vo Wichtigkeit si, wäred Ehr no lang dusse blibe vo wäge eus. I miner Eigeschaft als Oberhaupt vo der Schtatt möcht i denn aber

[18] doch no öppis mit Ech rede; was händ Ehr im Sinn gha z’mache, wenn mer Ech nid inegloh hätte?“ De Frönd wird echli verläge und sänkt de Blick z’Bode: „Wenn mer die Herre s’Wort gänd, daß i ned g’stroft wirde, so will i’s am Aend säge.“ Die Herre Schtadtvätter händ enand agluegt, es hätt sölle heiße: „jetz chunnts“, und de Bürgermeischter het würdevoll für sie alli g’antwortet: „Guet denn, mer wänd Ech Stroflosigkeit zuesichere, wenn Ehr alls suuber tüend bekenne.“ Dr Frömdling het sech druf schprungbereit vor sie ane gschtellt, s’isch gsi wie wenn er dem Landsfride doch ned rächt würd trouwe – und het g’seit: „I mues g’stoh, Ehr Herre, wenn Ehr me nid inegloh hätted so – wär i halt dusse blibe.“
– – – – – – – – – – – – – – – –
Er het aber doch no so vill Aschtand gha, daß er sech i die nächsti Gaß drückt het – ohni sech z’weide a dene G’sichter vo der hohe-n Obrigkeit.

ex:
Hanna Fröhlich (Pseudonym v. Anna Klara Hedwig Bertuch): Fideli Schwizerg’schichtli
Philipp Reclam jun. Leipzig 1922, S. 14-18

Comment » | Category: ?? ????? ????? | Schlagwörter: , , ,

?e?? e?da?µ???a

Oktober 17th, 2011 — 11:37pm

Vitam regit fortuna non sapientia.

„Idem est ergo beate vivere et secundum naturam. Hoc quid sit iam aperiam: si corporis dotes et apta naturae conservabimus diligenter et impavide tamquam in diem data et fugacia, si non subierimus eorum servitutem nec nos aliena possederint, si corpori grata et adventicia eo nobis loco fuerint quo sunt in castris auxilia et armaturae leves – serviant ista, non imperent – ita demum utilia sunt menti. […] Quare audaciter licet profitearis summum bonum esse animi concordiam; virtutes enim ibi esse debebunt ubi consensus atque unitas erit, dissident vitia.“ (Seneca: De vita beata, 8 (2), (6))

„Denn was hindert dich trotz alledem, deiner Seele die Heiterkeit, ein richtiges Urteil über die Welt und eine erfolgreiche Benützung der ihr gebotenen Gelegenheiten zu bewahren?“ (Marcus Aurelius: Selbstbetrachtungen [OT: ?? e?? ?a?t??], Lib. VII: 68 [69])

„Pour Martin, il était fermement persuadé qu’on est également mal partout; il prenait les choses en patience. […] ‚Le travail éloigne de nous trois grands maux: l’ennui, le vice, et le besoin‘ [,répondit le Turc].“ (Voltaire: Candide, ou l’optimisme, chapitre 30: Conclusion)

„Det begyndte å bli lyst imorges da jeg våknet. Dagslysset trængte ind på begge sider av rullegardinet. Ellen var også våken, hun sukket træt og smilte til mig. Hendes armer var hvite og fløielsagtige, hendes bryst overmåte høit. Jeg hvisket til hende og hun lukket min mund med sin, stum av ømhet. Dagen blev lysere og lysere.“ (Knut Hamsun: Livets røst, ex: Kratskog)

„Comme une marée immense, l’être aura dominé le frémissement des êtres. Au sein d’un océan tranquillisé, mais dont chaque goutte aura conscience de demeurer elle-même, l’extraordinaire aventure du monde sera terminée. Le rêve de toute mystique, l’éternel songe panthéiste, auront trouvé leur pleine et légitime satisfaction. Erit in omnibus omnia Deus.(Pierre Teilhard de Chardin: Mon univers)

„Wirkliches Schenken hatte sein Glück in der Imagination des Glücks des Beschenkten. Es heißt wählen, Zeit aufwenden, aus seinem Weg gehen, den anderen als Subjekt denken: das Gegenteil von Vergeßlichkeit. […] Alle nicht entstellte Beziehung, ja vielleicht das Versöhnende am organischen Leben selber, ist ein Schenken.“ (Theodor W. Adorno: Minima moralia, Teil I: 21: Umtausch nicht gestattet)

„I et herlig øyeblikk forenes ånden og sjelen i kandidaten, og hans fremtidige tilværelse vil gå ut på gjennom tjeneste overfor sine medskapninger å la denne første forening av sjel og ånd gjentas inntil den blir en permanent og alltid herligere realitet. Som nevnt omtales denne innvielse som en fødsel, og i den kristne religion symboliseres den ved Jesu fødsel.“ (Erling Havrevold: Stadienes vei: De store innvielser, ex: Det evige nærvær)

„Ich halte mich zurück. Durch den Himmel, die Arme unten, ohne Matsch, ohne Winter, ohne Lucio, ohne Muskeln. An nichts denken, denn das wäre Arbeit, und Arbeit ist eine Last, die größte Last überhaupt, sie verdirbt den Rhythmus. […] Nach zwanzig Kilometern erreicht man eine Schwelle, hinter der die Erschöpfung ihre Kraft verliert, die Sinne schläfrig werden und die Muskeln anfangen, vor sich hin zu träumen. Die Unebenheiten des Geländes werden weich wie Gummi. […] Geradeaus, durch eine bewegungslose Landschaft könnte man diesen leichten, mechanischen Rhythmus, den nicht einmal das Herz spürt, tagelang durchhalten. […] Man könnte ewig durchhalten. Vielleicht ist das das eigentlich Erstrebenswerte, immerzu laufen, bis in alle Ewigkeit, die Jahre vorüberziehen zu lassen, alt werden, die Beine immer in Bewegung, damit das Herz vor den Füßen stehenbleibt. […] Lucio braucht nichts zu verstehen. Verstehen hat keinen Einfluß auf sein diszipliniertes Bewußtsein. – Genug der Metaphysik.“ (Alejandro Gándara: Die Mittelstrecke [OT: La media distancia], S. 16, 34, 55)

„Mornings without fail, every night when he returned. He looked into the dusty glass, reciting fragments from the instruction sheet. Hold to a count of five. Repeat ten times. He did the full program every time, hand raised, forearm flat, hand down, forearm sideways, slowing the pace just slightly, day to night and then again the following day, drawing it out, making it last. He counted the seconds, he counted the repetitions.“ (Don DeLillo: Falling Man, p. 235f.)

„The secret to a long and healthy life is to be stress-free. Be grateful for everything you have, stay away from people who are negative, stay smiling and keep running.“ (Fauja Singh, translated by Harmandar Singh)

Quia bonus est, sumus.

Comment » | Category: ?? ????? ?????, Nota | Schlagwörter: , , , , , , ,

Listing lists: NYC newspapers and journals

Oktober 6th, 2011 — 6:10am

Newspapers

1. New York Times: http://global.nytimes.com/
2. New York Post: http://www.nypost.com/
3. Daily News: http://www.nydailynews.com/
4. Wall Street Journal: http://online.wsj.com/

1. While the prestigious New York Times is without doubt the epitome of quality journalism both in print and online publishing, world-renowned for setting standards in news coverage and balanced, though opinionated editorials, and famous for both its extensive network of offices and social contacts and highly-regarded investigative journalism, all of which features which won the paper more than 100 Pulitzer Prizes in its long history, it proves at best its worth as a reference point for national and international news rather than local pieces. Top-notch are the features on NYC arts, culture, architecture and fashion, though.

2. A cursory, daily reading of the New York Post will on the one hand reinforce the impression of Brooklyn and the Bronx as epicentres of crime within the city limits and further highlight the trappings of the paper’s lurid, often voyeuristic tabloid style – never mind the plethora of frequently disgusting, xenophobic comments by its readership, mirroring the Post’s political leanings and outright bias to the right. It will, however, on the other hand give you worthwhile insight into the actual manifestation of society and life in New York City and the often abrasive interaction of this city’s diverse and multicultural communities with one another, i.e. „real life“.

3. The Daily News is another yellow-press daily in New York City; unlike the Post it focusses less on sensational crime stories and more on reports on New York society. There is not really any need to invest time in reading it for a visitor to New York, unless one happens to harbour an interest in the Upper East Side socialites and charity events anyways. Gossip, entertainment and sports reports are its trademarks, plus classified ads if you still cling to the print media for such. (Craigslist and Backpage are vibrant, and better, online alternatives for such, though, and for free.)

4. The most widely circulated newspaper in the United States, the Wall Street Journal covers primarily economic and political topics, both on an international and national level. For business and financial news, it is the first choice in the city; one needs to be aware, however, of a noticeable conservative bias and growing influence by Murdoch’s News Corporation (which owns the Journal’s publisher Dow Jones & Company) on its pronounced political and economic viewpoints – despite claims of editorial independence. For the New York vacationer who wishes to keep himself up-to-date on world affairs, in general, the Times seems the preferable pick du jour.

Fake Newspapers

1. The Onion: http://www.theonion.com/

1. You will probably pick up a free copy of „America’s finest news source“, originating from Madison, Wisconsin, on a Thursday night on the streets of SoHo or in the Villages, somewhere below the 14th St, and then have some pleasant fun with the Onion’s cleverly disguised news features on mundane issues and current affairs alike. Their playful, sometimes boisterous take on things makes life in the city so much more bearable and merry, and there’s nothing bad about a weekly chuckle with laughter at fineprint satire and news parodies which put tabloids like the Post to shame.

Journals

1. New Yorker: http://www.newyorker.com/
2. New York Review of Books: http://www.nybooks.com/

1-2. Both of these journals feature distinguished articles on culture, literature and current affairs, and both exhibit a striking characteristic of fostering national and international intellectual discourse in the English speaking world. Neither of these journals will provide a visitor to New York with readily available trip advice, yet both will prove an entertaining and stimulating read at night, in the library or, if need be, on a sunny day at Central Park, luring fellow salon intellectuals to your company or knocking off a heated debate. A postmodernist novel, however, by Don DeLillo or Paul Auster, signals equal versatility in dealing with modernity without the pretentious attitude and nonchalant disdain for shallow societal mores. If not for a Columbia sophomore, a smile may get you more hits and chats. Rather study the highbrow narrative at home!

Comment » | Category: Miscellaneous | Schlagwörter: , , ,

Aran Islands, toy dogs, Heine (1953)

September 8th, 2011 — 6:51am

Aran Islands or Arran Islands, (p. 58)
in Galway Bay, Co. Galway, Ireland. The three islands are Inishmore, Inisheer, and Inishmaan. They are barren, and living conditions are primitive.

toy dogs. (p. 1278)
Many small dogs have been developed from the larger breeds for the sole purpose of being pets. One of the smallest of these is the Chihuahua, which weighs from 1 to 6 lb. It has a round skull, wide-set eyes, and large, erect ears, and varies in color from white, through shades of tan, to black. […] Easily recognized by its flat nose and round, protruding eyes is the Pekingese (or Pekinese). Its coat is straight and silky and may be black, tan, fawn, brown, or white. […] One variety of poodle is a toy dog.

Heine, Heinrich, (p. 543)
1797-1856, German author, of Jewish parentage. His Buch der Lieder [book of songs] (1827) placed him among the greatest German poets. Lyrics have musical, folklike quality (as in „Lorelei“), often spiced with subtle irony or dissonant endings, have attracted many composers, notably Schubert, Schumann, Mendelssohn, Brahms. His prose travel sketches […] show the same mixture of lyric emotion and corrosive wit. [In Paris,] he died after eight years of tragic sickness, confined to his „mattress grave“. […] Nearly all his work has been translated to English, although his verse often defies translation.

ex:
The Columbia Viking Desk Encyclopedia (in 2 volumes),
The Viking Press / Columbia University Press: New York 1953

Comment » | Category: ?? ????? ?????, 1953 | Schlagwörter: , ,

Osage orange, Dostoyevsky, Strasbourg (1953)

September 8th, 2011 — 6:04am

Osage orange, (p. 930)
deciduous spiny tree (Maclura pomifera) native to Ark. and Texas, useful as a hedge. It has inedible orangelike fruits. The flexible, durable wood was a favorite bow wood of the Osage indians.

Dostoyevsky, Feodor Mikhailovich, (p. 349)
1821-81, Russian novelist, one of the giants of modern literature. He won his first success with Poor Folk (1845). Arrested 1849 for membership in a Fourierist circle, he was sentenced to death; while he was waiting for death, his sentence was commuted to hard labor in Siberia. The shock of the experience and the hardship of Siberian life (described in The House of the Dead, 1862) aggravated his epilepsy and caused him to turn to religion. […] His chronic financial difficulties were increased by his passion for gambling. His novels are characterized by deep psychological insight; compassion for all men, even the vilest of whom he thought capable of redemption; and morbid preoccupation with guilt and crime. […]

Strasbourg, (p. 1220-1221)
Ger. Strassburg […], cap. of Bas-Rhin dept., E France, on the Ill near its junction with the Rhine; cultural and commercial cap. of Alsace. […] [S]eat of a university (founded 1538) and of the Council of Europe. Its importance dates from Roman times. Its bishops ruled a considerable territory as princes of the Holy Roman Empire, but Strasbourg itself became a free imperial city (13th cent.), ruled by its guild corporations. Here medieval German literature reached its flower in Gottfried von Strassburg, and here Gutenberg may have invented the printing press. […]

ex:
The Columbia Viking Desk Encyclopedia (in 2 volumes),
The Viking Press / Columbia University Press: New York 1953

Comment » | Category: ?? ????? ?????, 1953 | Schlagwörter: , , ,

Back to top